Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2014

Φτάσαμε τα τριάντα...!


   Θυμάμαι όταν ήμουν έφηβη που άκουγα κάποιον να λέει ότι ήταν 30 χρονών και φάνταζε στα μάτια μου σαν γέρος. Η ηλικία αυτή μου φαινόταν αιώνες μακριά και όμως να που τελικά τα έφτασα, και όχι απλά τα έφτασα αλλά τα ξεπέρασα και λίγο. Μετά τα 25 ειδικά τα χρόνια έφευγαν σαν νερό.
   Ήμουν βέβαια από τις τυχερές όπου η μητέρα μου δεν ήθελε να παντρευτώ νωρίς, μου έλεγε συνέχεια ζήσε τη ζωή σου μέχρι τα τριάντα και μετά κοίτα για γάμους και οικογένεια και εγώ νόμιζα ότι έχω πολύ χρόνο. Τα χρόνια περάσανε, έζησα τη ζωή μου, είχα εμπειρίες πολλές, άλλες καλές και άλλες κακές όμως δεν έχω παράπονο. Οι έρωτες δε αρκετοί και έντονοι.
    Φτάνοντας στα 29 τρώω την πρώτη φρίκη, είναι η τελευταία χρονιά που θα έχω 2 μπροστά στην ηλικία μου. και που βρίσκομαι? Δουλειά έχω ναι, σχέση όχι δεν έχω αλλά δεν πειράζει κάτι θα βρεθεί (προσπάθεια να είμαι αισιόδοξη) όμως κάτι δεν δένει, κάτι με ενοχλεί και κάτι δεν είναι ολοκληρωμένο.
   Ακούω για πρώτη φορά τη μάνα μου και τον πατέρα μου να αναρωτιούνται αν έχω κάτι σοβαρό, τι σκοπό έχω, εγώ φυσικά από αντίδραση κάνω οτιδήποτε άλλο, ξεκινάω να ασχολούμαι με καταδύσεις, ορειβασία, πεζοπορίες και να χάνομαι. Πηγαίνω για πρώτη φορά στο δικό μου σπίτι, παίρνω σκύλο και αρχίζω να κάνω οτιδήποτε αντισυμβατικό. Δεν δέχομαι να μπω στον κύκλο που μου επιβάλλουν οι άλλοι. Κάπου εκεί βλέπω ότι όλοι οι φίλοι αρχίζουν και κάνουν οικογένεια, βρίσκουν ένα ταίρι και προχωρούν μαζί στη ζωή, και εγω? Εγώ παίρνω τη Ντοπάρα μου (το σκυλάκι μου) και γυρνάω, κάνω ταξίδια. Όταν ρωτάω τους υπόλοιπους αν ειναι ευτυχισμένοι με το γάμο τους με την οικογένειά τους κανένας δεν θα σου πει ναι απόλυτο, όλοι θα σου πουν πρέπει να συμβιβαστείς. Γιατί να συμβιβαστώ ρε παιδιά? Μια ζωή έχω και επιλέγω να τη ζήσω καλά, ευτυχισμένη, γεμάτη. Αυτό δεν σημαίνει δεν θα βρώ κάποιον να είμαστε μαζί, αλλά γιατί ΠΡΕΠΕΙ να κάνω κάτι?
   Εκεί λοιπόν κάπου αρχίζω και τρελαίνομαι. Αισθάνομαι από τη μια να πνίγομαι, δεν θέλω να μπω κάπου απλά και μόνο επειδή πρέπει από την άλλη όμως περνάνε τα χρόνια, μέχρι πότε θα μπορώ να είμαι έτσι? Ασυμβίβαστη? Δεν θα έρπεπε κάπου και εγώ να κατασταλάξω? Πως γίνεται όλοι να έχουν βρει την πορεία τους στη ζωή και εγώ ακόμα να ψάχνομαι, να μην με ικανοποιεί τίποτα? Πρέπει κάτι να έχω. Παιδιά όμως πότε θα κάνεις? γερνάς, οι γιατροί λένε μέχρι τα 30 η γυναίκα πρέπει να έχει κάνει το πρώτο της παιδί, όμως δεν κάνεις παιδί γιατί πρέπει, κάνεις παιδί γιατί το θέλεις και γιατι μπορείς να αφιερώσεις τη ζωή σου σε αυτό! Εκεί κάπου λοιπόν χάνομαι νιώθω να πνίγομαι και αποφασίζω να φτιάξω τη ζωή μου όπως θέλω γι' αυτό παίρνω το Ντοπάκι μου να το πάω μια βόλτα, εκείνη τουλάχιστονδεν μιλάει και δεν με πιέζει για τίποτα. Εκτός από όταν πεινάει....

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου