Η σχέση που σε κατεστρεψε...

 

   Αν συναντήσεις γυναίκα άνω των τριάντα και ελεύθερη κατά 90% ειχε κάποια σχέση στη ζωή της που την κατέστρεψε. Είναι αυτό που μου αρέσει να λέω πως την έβγαλε απο το όμορφο ροζ συννεφάκι που την ειχαν γαλουχήσει απο μικρή. Ξέρετε αυτή που λέει πως θα έρθει το βασιλόπουλο να σε παντρευτεί και θα σου είναι πιστός για πάντα...! Η πραγματικότητα φυσικά είναι λίγο διαφορετική. 

   Εγώ ειχα τη χαρά στη ζωή μου να έχω δυο τετοιες σχέσεις. Η πρώτη με έμαθε ότι πάντα θα είμαι μόνη μου σε όλα και πως δεν πρέπει να εμπιστευομαι ποτέ, η δεύτερη με έμαθε πως το κέρατο πια ειναι καθημερινότητα και πως δεν πρέπει να εμπιστεύομαι ποτε! Ω ναι το θέμα της εμπιστοσύνης μου το δίδαξαν καλά. 

   Όπως και να το κάνουμε οι γυναίκες είναι πιο ευαίσθητες, όταν λοιπόν σε αναγκάζουν να δεις την πραγματικότητα είναι ασχημη φάση. Και αυτά τα μαθήματα είναι άσχημα βιώματα. Τότε γίνεσαι η στριμένη γεροντοκόρη, η γκρινιάρα, η ζηλιάρα κλπ. Άντε να εξηγήσεις πως κάποιος σε έφτασε εδω, πως για να φοβάσαι και τη σκια σου κάποιος γλέντησε στην πλάτη σου. Φυσικά μεσα σε όλα αυτά ερχεται να προστεθεί και το γεγονός πως κανένας δεν έχει διάθεση να ασχοληθεί πραγματικά μαζί σου, να προσπαθήσει να σε καταλάβει! Και κάπου εκεί έρχεται μια κοπέλα που είναι με κάποιον πολλά χρόνια, ουσιαστικά μεγαλώσανε μαζί και σου μιλάει για έρωτα και καψούρα... Της εξηγείς οτι πιθανότατα ο άντρας της της τα φόρεσε κάποια στιγμή ή την αφήνεις να ζει στο ροζ; 

   Πέρασα ατελειωτες ώρες να το συζητάω αυτο, και όμως δεν εχω καταλήξει ακόμα στο ποιο είναι το πιο σωστό, να ζεις στο όμορφο ροζ συννεφακι σου τελικά, η να αντιμετωπίζεις την άσχημη πραγματικότητα;

Όταν ο έρωτας έχασε την αξία του...

   
    Πραγματικά δεν μπορώ να θυμηθώ πότε το να κάνεις έρωτα, σεξ πείτε το όπως θέλετε, με κάποιον σταμάτησε να σημαίνει κάτι. Θυμάμαι μέχρι πριν μια 7ετια όπου βρισκόσουν με κάποιον και καταλήγατε στο κρεβάτι σήμαινε ότι μάλλον είχατε σχέση. Εκτός αν ήταν ξεκαθαρισμένο ότι ήταν ξεπέτα. Αλλά ποτέ δεν σήμαινε ότι ο άλλος θα κάνει την επόμενη σαν να μην συνέβη ποτέ.
   Αυτό φυσικά ήταν θέμα συζητήσεων με τους φίλους μου για καιρό και συμπέρασμα δεν κατορθώσαμε να βγάλουμε. Μάλλον φταίει που τώρα πια είναι τόσο εύκολο να το βρεις παντού που έχει χάσει την αξία του. Απλά γίνεται η πράξη για να γίνεται, άσε δε που ο άλλος είναι πιθανό να έχει και σχέση και να το κάνει πάλι χωρίς ενδοιασμούς και φυσικά χωρίς εσύ να το γνωρίζεις.
   Με χαλάει αυτή η εποχή που όλα είναι ρευστά, που δεν υπάρχει αξία στην προσωπική επαφή, Να μιλάς και να γνωρίζεις τον άλλο. Ίσως απλά να μεγάλωσα εγώ και να έχω γίνει παράξενη όμως βαρέθηκα να κάνω έρωτα με κάποιον και μετά να κάνουμε τους φίλους την επόμενη χωρίς να το συζητάμε ποτέ. Αυτό έχει επιπτώσεις και στεναχωρεί πολύ κόσμο δυστυχως... 

Χαθήκαμε στην τεχνολογία...!

  
   Προσωπικά δεν θεωρούσα ποτέ ότι η τεχνολογία είναι κάτι κακό αρκεί να τη χρησιμοποιεί κάποιος σωστά. Φυσικά ο άνθρωπος έχει εκείνη την εκπληκτική ικανότητα να βγάζει το χειρότερο ακόμα και από ένα λουλούδι.
    Κάπως έτσι γέμισε η ζωή μας με facebook, twitter και άλλα που δεν κατέχω. Ο ένας την πέφτει στον άλλο, βρίζονται μεταξύ τους, κριτική ακόμα και εκεί. Για εμένα είναι ένας τρόπος να περνάω το χρόνο μου, διαβάζω καμία βλακεία, γελάω λίγο και μετά πάλι από την αρχή. Ένα καλό είναι ότι κατάφερα και βρήκα άτομα τα οποία είχα χάσει χρόνια, παλιούς συμμαθητές, παλιούς φίλους, άτομα που μετακομίσανε και φυσικά η απόσταση μας χώρισε.
   Μιλάμε λοιπόν στο ίντερνετ, βρισκόμαστε ξανά για καφέ, αρχιζουμε πάλι την επικοινωνία έχω προσέξει όμως κάτι. Ενώ μπροστά από μια οθόνη, είτε κινητού, είτε τάμπλετ, είτε υπολογιστή διαλέξτε όποιο σας βολεύει, μιλάμε όλοι πολύ εύκολα, όταν βρεθείς με τον άλλο πρόσωπο με πρόσωπο η γλώσσα μαγκώνει, δεν βγαίνει λέξη, είναι σαν να μην έχεις κάτι να πεις.
   Κάπως έτσι έγινε και το καλοκαίρι, βρέθηκα με ένα παλιό μου έρωτα που ενώ στέλναμε μηνύματα για το πόσο πολύ θέλαμε να βρεθούμε, όταν με είδε δεν έβγαζε λέξη. Δεν μάσησα όμως, έχω ένα αλάνθαστο κόλπο, με λίγο αλκοόλ η γλώσσα απελευθερώνεται, είσαι πιο άνετος. Τον πήγα να πιούμε λοιπόν μια τσικουδιά μιας και είμασταν Κρήτη. Το αποτέλεσμα ήταν να φύγω από εκεί λιώμα και οι καλοί μου φίλοι να με τραβάνε βίντεο και να γελάνε. Το ίδιο θα έκανα και εγώ βέβαια, την επόμενη μέρα που με είδα είχα πολύ πλάκα.! Όλο αυτό όμως έχει ένα ρίσκο, το αλκοόλ εκτός του ότι σε βοηθάει να μιλήσεις, σε βάζει να λες και αλήθειες, και οι αλήθειες πολλές φορές πονάνε... Άσε που απομυθοποιούν καταστάσεις που στη φαντασία σου μοιάζανε ονειρικές...
   Οπότε τελικά τι κάνουμε? Που καταλήγουμε? Το συζήτησα λοιπόν με φίλους, γιατί έχει χαθεί η προσωπική επαφή? Μόνο εγώ το αντιμετωπίζω αυτό το πρόβλημα? Γιατί έτσι είναι πιο εύκολο μου απάντησαν, προλαβαίνει ο άλλος να σκεφτεί τι θα σου απαντήσει. Μα δεν θέλω να σκεφτεί τι θα απαντήσει, αν πρέπει να το σκεφτεί δεν θα είναι αληθινό αντιστάθηκα εγώ! Επίσης όταν έχεις τον άλλο μπροστά σου βλέπεις τις εκφράσεις του προσώπου του, και αυτό σου δείχνει πολλά! Ναι, μου απάντησαν αλλά έτσι είναι πιο εύκολο.
   Μα η ζωή δεν είναι εύκολη, και δεν θα είναι ποτέ εύκολη. Πότε γίναμε τόσο βολεψάκηδες που ψάχνουμε πάντα τα εύκολα? Δεν είναι απλά τραγικό? Θυμάμαι πόσες εξομολογήσεις μου είχαν κάνει και είχα κάνει πριν χρόνια και πόσο πιο όμορφα ήταν.... Περασμένα μεγαλεία, άλλωστε όπως είπαμε η ζωή είναι πιο εύκολη όταν είσαι νέος, μονολόγησα και πήγα να το ανεβάσω στάτους στο facebook...

Φτάσαμε τα τριάντα...!

   Θυμάμαι όταν ήμουν έφηβη που άκουγα κάποιον να λέει ότι ήταν 30 χρονών και φάνταζε στα μάτια μου σαν γέρος. Η ηλικία αυτή μου φαινόταν αιώνες μακριά και όμως να που τελικά τα έφτασα, και όχι απλά τα έφτασα αλλά τα ξεπέρασα και λίγο. Μετά τα 25 ειδικά τα χρόνια έφευγαν σαν νερό.
   Ήμουν βέβαια από τις τυχερές όπου η μητέρα μου δεν ήθελε να παντρευτώ νωρίς, μου έλεγε συνέχεια ζήσε τη ζωή σου μέχρι τα τριάντα και μετά κοίτα για γάμους και οικογένεια και εγώ νόμιζα ότι έχω πολύ χρόνο. Τα χρόνια περάσανε, έζησα τη ζωή μου, είχα εμπειρίες πολλές, άλλες καλές και άλλες κακές όμως δεν έχω παράπονο. Οι έρωτες δε αρκετοί και έντονοι.
    Φτάνοντας στα 29 τρώω την πρώτη φρίκη, είναι η τελευταία χρονιά που θα έχω 2 μπροστά στην ηλικία μου. και που βρίσκομαι? Δουλειά έχω ναι, σχέση όχι δεν έχω αλλά δεν πειράζει κάτι θα βρεθεί (προσπάθεια να είμαι αισιόδοξη) όμως κάτι δεν δένει, κάτι με ενοχλεί και κάτι δεν είναι ολοκληρωμένο.
   Ακούω για πρώτη φορά τη μάνα μου και τον πατέρα μου να αναρωτιούνται αν έχω κάτι σοβαρό, τι σκοπό έχω, εγώ φυσικά από αντίδραση κάνω οτιδήποτε άλλο, ξεκινάω να ασχολούμαι με καταδύσεις, ορειβασία, πεζοπορίες και να χάνομαι. Πηγαίνω για πρώτη φορά στο δικό μου σπίτι, παίρνω σκύλο και αρχίζω να κάνω οτιδήποτε αντισυμβατικό. Δεν δέχομαι να μπω στον κύκλο που μου επιβάλλουν οι άλλοι. Κάπου εκεί βλέπω ότι όλοι οι φίλοι αρχίζουν και κάνουν οικογένεια, βρίσκουν ένα ταίρι και προχωρούν μαζί στη ζωή, και εγω? Εγώ παίρνω τη Ντοπάρα μου (το σκυλάκι μου) και γυρνάω, κάνω ταξίδια. Όταν ρωτάω τους υπόλοιπους αν ειναι ευτυχισμένοι με το γάμο τους με την οικογένειά τους κανένας δεν θα σου πει ναι απόλυτο, όλοι θα σου πουν πρέπει να συμβιβαστείς. Γιατί να συμβιβαστώ ρε παιδιά? Μια ζωή έχω και επιλέγω να τη ζήσω καλά, ευτυχισμένη, γεμάτη. Αυτό δεν σημαίνει δεν θα βρώ κάποιον να είμαστε μαζί, αλλά γιατί ΠΡΕΠΕΙ να κάνω κάτι?
   Εκεί λοιπόν κάπου αρχίζω και τρελαίνομαι. Αισθάνομαι από τη μια να πνίγομαι, δεν θέλω να μπω κάπου απλά και μόνο επειδή πρέπει από την άλλη όμως περνάνε τα χρόνια, μέχρι πότε θα μπορώ να είμαι έτσι? Ασυμβίβαστη? Δεν θα έρπεπε κάπου και εγώ να κατασταλάξω? Πως γίνεται όλοι να έχουν βρει την πορεία τους στη ζωή και εγώ ακόμα να ψάχνομαι, να μην με ικανοποιεί τίποτα? Πρέπει κάτι να έχω. Παιδιά όμως πότε θα κάνεις? γερνάς, οι γιατροί λένε μέχρι τα 30 η γυναίκα πρέπει να έχει κάνει το πρώτο της παιδί, όμως δεν κάνεις παιδί γιατί πρέπει, κάνεις παιδί γιατί το θέλεις και γιατι μπορείς να αφιερώσεις τη ζωή σου σε αυτό! Εκεί κάπου λοιπόν χάνομαι νιώθω να πνίγομαι και αποφασίζω να φτιάξω τη ζωή μου όπως θέλω γι' αυτό παίρνω το Ντοπάκι μου να το πάω μια βόλτα, εκείνη τουλάχιστονδεν μιλάει και δεν με πιέζει για τίποτα. Εκτός από όταν πεινάει....